Peru: Gezandstraald, ontspoord & geïncadoctrineerd

Na vier weken Peru is ons één ding heel duidelijk geworden: ALLES is hier INCA.
En nee, dat is niet overdreven. Dit volk wordt de hemel in geprezen en het blijft niet beperkt tot Machu Picchu, of überhaupt tot de vele ruïnes en andere overblijfselen van het volk in dit land, het woord Inca is meer dan een hype hier, een heus merk. De apotheek heet Inkafarma, de nationale frisdrank is Incakola en als je wildplast ga je naar het “Inca-toilet”.

Zodra het woord Inca valt zijn alle fotograferende Chinezen en duizenden andere dagjestoeristen meteen getriggerd. Waar in Noord-Peru de eerdere stammen (zoals Moche en Chimu, naar onze mening veel interessanter want veel ouder) nog bij hun naam werden genoemd, houden ze het in het toeristische Zuiden gewoon op “pre-Incan cultures”. Wanneer je bij de gemiddelde tour zou moeten drinken bij het horen van het woord Inca, lig je binnen de kortste keren in coma, of in ca., zoals ze het hier zouden afkorten.

Gelukkig heeft Peru meer te bieden dan alleen Inca’s (al vergeten we dat soms even), namelijk alpaca’s. Deze schattige donzige dieren vind je hier, met name in Cuzco, op elke straathoek. En ze zijn daar zeker niet vrijwillig heen gelopen maar gewoon meegesleurd door een uitgedost Peruaans vrouwtje dat vervolgens toeristen probeert te verleiden tot het maken van foto's tegen betaling. Alpaca’s zijn dus een beetje de hoeren van Peru. En de lama is het jaloerse zusje dat net wat minder populair is onder toeristen, want minder schattig.

Je hoort het misschien al een beetje, maar na het fascinerende en redelijk onontdekte Ecuador en het ietwat vergeten noorden van Peru zijn Natasja en ik beland in de ware toerismebroeikas van Zuid-Amerika. Als je op de Plaza des Armas (het centrale plein) de zoveelste Nederlanders hardop hoort nadenken over wat ze vanavond gaan eten, heb je af en toe meer het idee dat je op Mallorca rondstruint.

Leuk feitje #1: Kenmerkend voor het toerisme in Zuid-Peru is het bestaan van de busmaatschappij PeruHop. Deze hop-on hop-off bussen rijden heen en weer op de populaire Gringo-route Lima-Cusco en vragen voor hun service zo rond de $200. (Ter vergelijking: wij hebben voor dezelfde route omgerekend in totaal $50 betaald) Het meest ironisch en lachwekkend is toch wel de slogan van deze overpriced toeristenval: “Don’t be a typical tourist, discover the real Peru!”

Maargoed, dit gebied is natuurlijk niet voor niets zo populair, want het heeft van alles te bieden.

We waren gebleven in Lima, hoofdstad en met bijna 10 miljoen inwoners veruit de grootste stad van het land. Hier kwamen we ‘s ochtends vroeg aan met de nachtbus en hadden we een hostel in de mooie en naar horen zeggen veiligste wijk Miraflores. En dat was best een cultuurshock. Of nouja, eigenlijk een omgekeerde cultuurshock. Het was alsof we weer even ‘thuis’ waren in Europa; goed onderhouden parken zonder opdringerige straatverkopers, hoge flatgebouwen, ketens als H&M en Starbucks en mensen in pak in plaats van in poncho. Én dan was daar ook nog Julie, die niet geheel toevallig al in onze hostelkamer lag te slapen toen we vroeg in de ochtend aankwamen. Met z’n drieën hebben we een leuk weekend (met een nogal geëscaleerde pub crawl) gehad en daarna zijn Natasja en ik doorgereisd naar het zuiden.

Een week vol met actie volgde. Achtereenvogels hebben we met een speedboat vogels, pinguïns en zeeleeuwen gespot op de Ballestas-eilanden, op quads het Paracas National Park verkend, met een sandbuggy door de duinen van Huacachina gecrosst en ten slotte ben ik in een Cessna vliegtuig over de mysterieuze Nazca-lijnen gevlogen.

Met name Huacachina is zeker het vermelden waard. Dit kleine dorpje
is gevormd rond een prachtig meertje met palmbomen, mídden in de woestijn en staat dan ook niet voor niets bekend als ‘De Oase van Amerika’. Het was echt alsof we in een sprookje waren beland, want ik had nooit gedacht dat zo'n plek echt zou bestaan. Het allervetste was dat je vanaf de duinen rondom de oase kon ‘sandboarden’. Met de sandbuggy werd je naar boven gebracht, waar je een soort snowboard kreeg, dat nog even extra werd ingesmeerd met wax, zodat je vervolgens met een noodgang van de duin af kon ‘sleeën’.

Saillant detail #1: Na het sandboarden bestaan je lichaam, kleren en schoenen voor ongeveer 50% uit zand. Ik denk dat ik voor de rest van m’n leven nog wel ergens zandkorrels uit Huacachina mee zal dragen.

Leuk feitje #2: In de buurt van Huacachina zijn een aantal wijngaarden, waar gratis tours gegeven worden. Daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen, zeker omdat proeverijen ook inbegrepen waren.

Leuk feitje #3: De nationale drank van Peru is Pisco. Dit smaakt als tequila en is ook net zo dodelijk en ook dit was inbegrepen bij de proeverij. Het werd een leuke middag.

Aanbeland in Arequipa, tweede stad van Peru in het uiterste zuiden en veeeel mooier dan Lima, boekten we een trek door de nabij gelegen Colca Canyon. (Wow, zowaar weer wat sportiviteit) De gids vertelde vol trots dat deze canyon twee keer zo diep is als de Grand Canyon en dat weten mijn kuiten inmiddels ook. Ondanks het vele klimmen en dalen was het een prachtige tocht en hebben we ook nog condors gespot. (Wel minder dan normaal tot teleurstelling van de horde Aziaten met spiegelreflexcamera’s die net uit de PeruHop-bus kwamen aanhobbelen)

Inmiddels bevinden we ons in Cuzco, wat “de navel van de wereld” betekent in het Quechua (de Inca-taal). Het is in ieder geval duidelijk men vanuit alle andere lichaamsdelen van de wereld ook massaal hier naartoe reist, met name om één van de zeven moderne wereldwonderen te zien: Machu Picchu. Ook op ons lijstje kon deze wonderbaarlijk intact gebleven Inca-stad natuurlijk niet ontbreken.

Leuk feitje #4: De vlag van Cuzco is een regenboog en die hangt uiteraard overal, dus lijkt het net of er volgende week een Gay Pride gaat plaatsvinden.

Saillant detail #2: Machu Picchu heet eigenlijk Machu Pic’chu (spreek uit: Matsjoe Piktjoe), oude berg in het Quechua. Picchu (Pitsjoe) betekent namelijk penis.

De meeste (rijke) toeristen wagen zich aan de beroemde vierdaagse Inca-trail ($500) óf pakken de trein ($100, voor een ritje van een uur) maar dat was ons iets te gek. We besloten wel dezelfde route te nemen maar met een ander vervoersmiddel: met de benenwagen over de treinrails. (Ja sorry mam ik zou geen gekke dingen doen maar soms ontkom je er niet aan) Het entreeticket voor MP, waar we door aangescherpte regels sip genoeg geen studentenkorting meer op kregen, was immers al duur genoeg ($50).

Zo zijn we over het spoor, overigens met nog honderden anderen die net zo gek waren als wij, gewandeld naar het dorpje Aguas Calientes, aan de voet van dé oude berg. Daar hebben we de volgende ochtend om half 5 wederom het openbaar vervoer geskipt (#vroeg #economisch #sportief) en ons gewaagd aan de helse beklimming naar grote hoogte, waar het zicht op de Inca-stad (op dat moment nog niet rijkelijk gevuld met toeristen #unicum) het zwoegen allemaal waard bleek.

Leuk feitje #5: Aguas Calientes bestaat pas sinds 2000. Rond die tijd kwam het toerisme pas echt op gang (90 jaar na de ontdekking van MP) en werden er in een mum van tijd honderden hostels, restaurants, bars en een treinstation gebouwd midden in het regenwoud. Het dorpje is dan ook een vreemde gewaarwording.

Machu Picchu is met recht een wereldwonder, een magische plek. Zeker in vergelijking met de eerdere (pre-)Inca-ruïnes, waar vrijwel niks van heel is gelaten door de Spanjaarden. Onze gids wijst ons op de feilloze architectuur, trapeziumvormige ramen, stenen die even perfect aansluiten als lego/tetris en waar de Inca’s per steen tot wel 6 maanden mee bezig waren. En ondanks dat er geen cement gebruikt werd hebben de gebouwen vele jaren vol aardbevingen doorstaan. Wat verder opvalt is de perfecte akoestiek: de gids klapte één keer in zijn handen en dit was over het hele centrale plein (wat gebruikt werd voor theater en ander vermaak) te horen.

We hebben nog een paar laatste dagen in Cuzco voor de boeg, met onder andere een trek naar de bijzondere Rainbow Mountain, voor we doorreizen naar Bolivia en hopelijk een groot deel van de toeristen achterlaten. (In ieder geval wat Amerikanen want die hebben een ingewikkeld en duur visum nodig)
Peru was, ondanks de vele toeristen, een prachtland!

Leuk feitje #6: Peru gaat naar het WK voetbal 2018 (voor het eerst in 36 jaar, best knap). Op groot scherm in de binnenstad van Chiclayo hebben we de ontknoping kunnen volgen en kunnen juichen met de lokale bevolking. Toen besloot ik nog Peru te gaan supporten volgend jaar, maar sinds ik door lokale voetbalfans steevast gepest word als ik zeg dat ik uit Nederland kom (“Holanda? No va al Mundial!”) weet ik het zo net niet meer. (Dit gebeurde zelfs aan de kassa.. Echt chille service.)

Leuk feitje #7: De afwasborstel, het vloeibare afwasmiddel én het warme afwaswater zijn hier nog niet uitgevonden dus afwassen in hostels duurt twee keer zo lang als normaal want niks wordt schoon.

Leuk feitje #8: Sommige delen van het land zijn letterlijk niks: geen berg, geen bos, geen akker, geen weiland en ook geen bebouwing. Hoewel de natuur meestal heel gevarieerd is kijk je af en toe vanuit de bus ook meters ver over een bruine vlakte zonder enige bestemming.

Leuk feitje #9: Twee Engelse meisjes die we hadden ontmoet in ons hostel in Quito zijn we later tegengekomen in hostels in Huaraz, Lima, Arequipa én Cuzco en dat begint zo onderhand een beetje eng te worden.

Leuk feitje #10: Omdat we nogal lang in Peru en met name Cuzco zijn blijven hangen, hebben we nog maar een kleine twee weken over voor Bolivia. Rond kerst vliegen we namelijk naar Chili. Mede-reizigers hebben ons al gewaarschuwd dat je in Bolivia sowieso wat extra dagen moet rekenen vanwege een voedselvergiftiging die vroeg of laat komt, maar die tijd hebben we niet dus dat wordt twee weken droge rijst zonder gevaarlijke kip of groente vrees ik.