Bijzonder Bolivia: zure weken met zoute nasmaak
Door: Bram
Blijf op de hoogte en volg Bram
25 December 2017 | Bolivia, Uyuni
Leuk feitje #1: Bolivia is één van de weinige landen ter wereld zonder McDonald’s. (Overigens wel met Burger King)
Leuk feitje #2: Het gemis aan McDonalds wordt teniet gedaan door de enorme Coca Cola-lobby in dit land. Overal vind je 3 literflessen voor nog geen 2 euro.
Na een lange week in Cuzco met als slot een beklimming van de Rainbow Mountain, een berg met verschillende lagen mineralen die het effect geven van een regenboog, zat onze tijd in Peru erop en namen we de nachtbus naar Copacabana.
Niet naar het strand in Rio (dat zou een nachtbus van een week zijn geweest..), maar naar het originéle Copacabana, de kustplaats in Bolivia. Nu denk je misschien “kustplaats?!?! Bolivia ligt toch niet aan zee!?!?”, nee het betreft hier het bekende, hoogst gelegen commercieel bevaarbare meer ter wereld, het Titicacameer. (Wat betreft “kaka meer” was dit overigens een goede voorspelling voor wat ons te wachten stond in dit land #spoiler)
Na vele wegblokkades (één van de dingen waar je in dit land niet van op moet kijken) en de grenscontrole overleefd te hebben arriveerden we in het idyllische dorpje. Bij aankomst kwam er een man de bus in die entreetickets verkocht voor het dorp (?!) voor 2 Bolivianos. Eigenlijk geloofden we er geen drol van, maar omdat het maar 12,5 eurocent betrof zijn we overstag gegaan en achteraf bleek het inderdaad je reinste onzin te zijn.
Dit was echter niet de grootste financiële tegenslag want bij onze eerste poging om geld op te nemen weigerde de ATM mij ook daadwerkelijk geld te geven, en tot mijn frustratie werd er wel zo'n 100 euro afgeschreven. (Gelukkig gaat ING dit voor mij fixen en heb ik mijn geld voorlopig in ieder geval terug gekregen, thanks lobi ING)
Na deze wat moeizame start stond er de volgende dag een Titicaca cruise op het programma naar de eilanden Isla de la Luna en Isla del Sol. Na onze eerdere tripjes naar de “poor men’s Galapagos”, hadden we hier erg veel zin in maar de boten hier bleken toch wat minder power te hebben dan de Ecuadoriaanse en Peruaanse speedboten. Zo hebben we deze dag ongeveer 5 uur op een boot gezeten en slechts 2 uur de eilanden verkend. Gelukkig waren het weer en het uitzicht vanaf de boot mooi.
Leuk feitje #3: Sinds Bolivia haar kuststrook aan de Grote Oceaan ooit aan Chili verloor traint de Boliviaanse marine op het Titicacameer.
Door naar La Paz! Door velen aangezien als hoofdstad van Bolivia, wat toch echt Sucre is, maar deze stad heeft in alles wel de allure van een hoofdstad en bovendien zetelt de Boliviaanse regering hier ook.
De busreis er naartoe was overigens ook bijzonder te noemen, een deel van het Titicacameer moest namelijk overgestoken worden en hier was zéker geen brug voor gebouwd.
De oplossing was een veerpont en wie denkt dat dat net zo gaat als de waddenexpress heeft het mis. Op z’n Boliviaans werden de passagiers in een minibootje gepropt en ging de bus op een groot vierkant stuk metaal, wat nog niet de naam van vlot mag dragen.
Na een wachttijd van zo'n drie kwartier aan de overkant, waarin we uit verveling maar slappe patat besteld hebben, kwam de bus weer voorrijden en konden we onze rit voortzetten.
Bij aankomst in De Stad van de Vrede werd meteen duidelijk hoeveel hoogteverschil hier is tussen de hoger gelegen voorstad El Alto (overigens met meer inwoners dan La Paz zelf) en het centrum van La Paz. Er is gepoogd dit verschil te overbruggen door het aanleggen van metrolijnen in de vorm van kabelbanen, die overal hoog boven de stad uittorenen en je af en toe meer het idee geven dat je door de Efteling loopt. We hebben ons de eerste dag dan ook erg vermaakt door alle lijnen af te gaan en te genieten van het geweldige uitzicht vanuit de karretjes. Toch blijft het een raar idee om vanuit een hypermodern transportsysteem neer te kijken op honderden golfplatenhutjes en vroegen we ons ten zeerste af of al dit geld niet beter geïnvesteerd had kunnen worden.
Saillant detail #1: De kabelbanen van La Paz kostten 450 miljoen dollar pér lijn. (Er zijn nu vijf lijnen, er komen er nog zes bij)
Na de tweede dag nog de Valle de la Luna (maanvallei), net buiten de stad bezocht te hebben, ging de reis verder naar Sucre, “La Ciudad Blanca” (de witte stad). Bij aankomst bleek deze plaats in alles te verschillen van La Paz. Geen smog, drukte, chaos en geen kabelbanen, slechts een prachtig rustig stadscentrum met overal mooie witte gebouwen.
Leuk feitje #4: Sucre is níet Spaans voor suiker, zoals sommigen denken (wel Frans, in het Spaans is het azúcar). De stad is vernoemd naar Antonio José de Sucre die samen met Simón Bolivar voor onafhankelijkheid streed. Het land werd vernoemd naar Bolivar en de hoofdstad naar Sucre.
Van onze vele plannen voor dit weekend gingen er helaas veel niet door. We wilden een trek naar een vulkaankrater doen, maar er was te weinig animo dus ging de tour niet door. De city walking tour bleek hier niet “free” te zijn, maar maarliefst 20 euro te kosten. We wilden een film over Potosí (onze volgende bestemming) kijken in een café, maar deze draaide niet. Natasja wilde shoppen, maar het “epische winkelcentrum” bleek slechts te bestaan uit een bioscoop en een supermarkt.
Uiteindelijk hebben we dus vooral lekker genikst en door de stad gewandeld en dat was eigenlijk ook best fijn. Wel hebben we uiteindelijk nog een dinopark, met de meeste dinosaurusvoetsporen ter wereld, en een Land van Ooit-achtig roze kasteel in de buurt bezocht.
Leuk feitje #5: In een café in Sucre stonden ‘Bocaditos Holandeses’, ofwel bitterballen, op de menukaart en deze hebben we uiteraard even geproefd. Helaas waren ze niet zo lekker als thuis.
Als volgende vervoermiddel wilden we een treintje, of eigenlijk bus op rails, nemen, waar we op internet veel goeds over hadden gelezen, maar, je raadt het al, ook deze ging niet. (Sorry voor deze zin)
Bij aankomst op het station trof ik slechts een collectie zwerfhonden aan in een verder verlaten omgeving en omdat een enkeltje rabiës me niet erg aanlokkelijk leek, heb ik maar gauw weer de taxi terug gepakt en vervolgens de gewone bus naar Potosí. Deze stad staat bekend om zijn zilvermijnen en met name de erbarmelijke werkomstandigheden erbinnen. Hoewel we graag een tour door deze mijnen hadden willen doen, zat dit er helaas óók niet in, omdat onze eigen mijnen (lees: darmen) op hol begonnen te slaan en zo waren de enige uitjes in deze stad de vele toiletbezoeken in het hostel.
Door tijdgebrek moesten we toch echt door en dus hebben we onze beroerde lichamen maar weer naar de busterminal gesleurd. Onze laatste bestemming in Bolivia, Uyuni en haar zoutvlaktes, mochten we namelijk echt niet missen. Bij aankomst in het treurigste dorp wat je je maar kunt voorstellen, bleek het nog verdomd lastig om het hostel te vinden en dat is uiteraard geen pretje wanneer je op leeglopen staat. Helaas kwam er bij Natasja ook nog koorts bij én tot overmaat van ramp lekte de regen ook nog door het plafond van onze kamer en zo zat het allemaal eventjes niet mee.
Saillant detail #2: Als we naar het ziekenhuis hadden gemoeten, had dat niet eens gekund. De dokters staken hier namelijk al twee weken (!!) en zelfs de intensive care (!!) schijnt eruit te liggen. En dan is Nederland al in rep en roer als basisschoolleraren één dagje staken…
Na een dagje uitzieken begon ik dan toch aan de tour over de zoutvlakte. Om 10 uur vertrokken we met een volgeladen jeep (zes toeristen en een chauffeur/gids) richting de Salar de Uyuni. Na korte stops bij een treinkerkhof, een zoutmuseum en wat souvenirkraampjes, reden we daadwerkelijk de grootste zoutvlakte ter wereld op. Overal waar je om je heen keek zag je tot in de verste verte deze witte massa. Een erg indrukwekkend beeld en een zonnebril was hier zeker essentieel, vanwege al het weerkaatsende zonlicht. Volgens de gids zijn hier zelfs mensen blind geworden.
Saillant detail #3: de zoutvlaktes van Uyuni beslaan een gebied ter grootte van een kwart van Nederland.
Na flink wat fotosessies op de vlakte en een beklimming van cactuseiland Incahuasi sliepen we de eerste nacht in een hostel, volledig gemaakt van zout. Zelfs de bedden waren hier van zout (behalve het matras dan gelukkig) en toen ik wakker werd had ik dan ook een flink zoute smaak in mijn mond.
Op dag twee van de tour reden we weg van de vlakte, richting de grens met Chili, waar nog genoeg andere mooie natuur te wachten stond. De eerste stop was bij een mooi bergmeer waar vele flamingo’s aan het badderen waren. Hierna begon het landschap steeds meer te veranderen en het werd haast buitenaards, zo surreëel. Wat volgde waren een felrode lagune, een groene lagune, een witte lagune, actieve geisers en rotsen in allerlei rare formaties. Als er hier een ufo op de weg was geland, had ik niet raar opgekeken. De dag eindigde met het hoogtepunt van de tour en misschien wel het hoogtepunt van mijn reis tot nu toe: de hotsprings onder de sterrenhemel. Liggend in een natuurlijk bad van 38 graden, kijkend naar de vele sterren (er zijn nauwelijks grote steden/lichtbronnen in de buurt en er was bovendien nieuwe maan, dus prachtig zicht) was ik toch wel erg aan het genieten.
De laatste dag van de tour bezochten we nog enkele meren en uitzichtpunten en vervolgens werden we afgezet bij de grens met Chili. Onze gids vroeg hier om onze paspoorten, drong voor in een rij van zo'n honderd man bij de “Migracion Bolivia” en kwam een minuutje later weer terug met onze paspoorten waar nu een exitstempel van Bolivia in stond. Hoewel ik me afvroeg in hoeverre dit legaal was, was dit een erg grappig en bovendien fijn moment want we hadden de hele rij omzeild.
Hier in San Pedro de Atacama, in Noord-Chili, vier ik momenteel kerst middenin de woestijn en ik vlieg morgen richting Santiago. Maar voorlopig zal ik nog even blijven nagenieten van deze twee weken Bolivia, die ondanks de malaise toch wel onvergetelijk waren.
Leuk feitje #6: In Bolivia zijn nauwelijks supermarkten, alles wordt op straat gekocht. Dit zal ook de reden zijn waarom zo veel mensen ziek worden in dit land.
Leuk feitje #7: De president van Bolivia is op z’n zachtst gezegd een nogal bijzondere man. Een paar jaar geleden vond hij dat zijn land te weinig inwoners had en daarop besloot hij condooms te verbieden… Inmiddels is dit besluit gelukkig teruggedraaid.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley